Met kinderen en jongeren praten over de dood, rouw en verlies: het zijn heel moeilijke, gevoelige onderwerpen die we vaak nog uit de weg gaan omdat we niet weten hoe erover te spreken. Ik probeer al een tijdje om, vanuit mijn functie als schepen, rouw en verlies breed en zonder taboes bespreekbaar te maken in onze stad. De dood hoort immers bij het leven.

Daarbij mogen kinderen en jongeren niet worden vergeten: zij gaan immers vaak op een andere manier om met rouw dan volwassenen. Samen met de stad Leuven wilde ik hen meer kansen geven om op hun eigen manier om te gaan met het thema. Daarom liet ik een theatervoorstelling op kindermaat maken die, zonder taboes, het gesprek met de dood aangaat. Óp de Stadsbegraafplaats. En zo creëerde theatergezelschap Max Last het prachtige 'Spinnenmetenknippen', een gevoelig verhaal vol humor en muziek. De acteurs nemen het jonge publiek mee op wandel over heel de Stadsbegraafplaats en vertellen een verhaal over vriendschap, verdriet en loslaten. De titel van het stuk verwijst naar de Griekse mythologie, waarin de schikgodinnen het leven van mensen spinnen, meten en op het einde doorknippen.

​

Dit bijzondere theater op kindermaat is een primeur, want nooit eerder werd er in Vlaanderen of daarbuiten theater gespeeld tussen de graven. Maar net door dit verhaal op de begraafplaats zelf te brengen, brengen we het leven als het ware opnieuw even binnen bij wie niet meer bij ons is. En omgekeerd.

De dood en rouwverwerking zijn voor kinderen en hun omgeving vaak moeilijke onderwerpen. Maar ook kinderen hebben er nood aan om hun verdriet een plek te geven of te bespreken. Met ‘Spinnenmetenknippen’ wil ik handvaten aanreiken om rouw en verlies zonder taboes bespreekbaar te maken met en tussen jonge kinderen. Voor ouders, maar ook bijvoorbeeld op school, met leerkrachten of vriendjes.

​

Zo helpen we kinderen zich welkom voelen op de begraafplaats, en haar niet zien als een lugubere plek in de stad maar een plek van rust en warmte, waar ze zonder angst of schroom op hun eigen manier geliefden kunnen bezoeken en kunnen rouwen. Een plaats waar we, als gemeenschap, elkaar steunen en erkennen in ons verlies.

​